Als Julia Cameron een training geeft in Nederland, ben ik daar natuurlijk bij. Haar boek The Artist’s Way ontdekte ik in 1996 en heeft mijn leven blijvend veranderd. Door dit boek ben ik weer gaan tekenen en schrijven en hou ik mijn eigen bedrijf met veel plezier draaiende.
In 2009 was ik ook al bij een training van Cameron, in Londen. Omdat ik in die tijd net was begonnen met mijn Artist’s Way trainingen in Amsterdam, wilde ik haar interviewen. Met kloppend hart sprak ik haar aan en via haar assistente kreeg ik een telefonisch afspraak. Maar ik verknalde het gesprek.
Als een bakvis hing ik aan de lippen van mijn idool, ik was te onzeker, stelde gesloten vragen en bij terugluisteren vond ik niet veel bruikbaar materiaal. Na een paar maanden ploeteren verdween het interview onderin een la. Ik maakte wat Julia een “U-turn” noemt. Het duurde jaren voordat ik überhaupt weer een stukje durfde te schrijven. U-turns- zo leert de Artist’s Way ons, zijn extra pijnlijk omdat er schaamte bij zit. We maken rechtomkeert omdat we geraakt worden en laten onszelf in de steek.
Het cynische monster
De avond voor de training in Nijmegen voel ik weerstand. Ik heb geen zin. Ik mopper tegen mijn man: “ik haat vroeg opstaan, ik kan niet tegen zo veel mensen, ik word doodmoe van al die positiviteit, mensen die geloven dat je alles kunt bereiken als je maar de juiste mindset hebt.” Ik besef: ik vind het spannend.
Twee dagen samen met 150 anderen, waaronder andere Artist’s Way trainers, mensen die bij mij een training hebben gevolgd en onbekenden. Al die verschillende rollen vind ik ongemakkelijk. Ik voel een cynische monster in me opkomen, dat wil ik niet. Ik besluit me open te stellen en er voor te gaan. Als er zo veel weerstand is, heb ik vast iets te leren.
Helder blauw
We starten met een dansvoorstelling. Ik hou niet van dans. Tot mijn verbazing word ik diep geraakt. Jonge mensen dansen alsof hun leven ervan af hangt. Diepe concentratie en overgave en zinderende energie tussen de dansers. Tranen over mijn wangen. Gelukkig, ik kan nog geraakt worden.
Dan komt Julia Cameron het podium op. Ze ziet er oud en broos uit. Lichtblond geverfd haar en felle make-up benadrukken haar breekbaarheid, maar de blik van haar helder blauwe ogen is intens en haar aanwezigheid is indrukwekkend. Ze spreekt langzaam en zonder aarzeling. Ze neemt ons mee in haar wereld en tilt ons op. En tussendoor zingt ze met een ijle stem zelf geschreven liederen, die wij nazingen. Terwijl ze daar staat, kwetsbaar en vol overtuiging, geef ik me gewonnen. Ik zing mee en geniet als een klein meisje.
Betoverd
Al tien jaar begeleid ik Artist’s Way groepen als trainer. Nu mag ik weer even leerling zijn en de lessen van Cameron ondergaan. Ze begint de dag met haar overbekende tool: de morning pages, dagelijks drie pagina’s schrijven met hand. “First they sweep your consciousness clean and than they start to guide you.”
En waarom niet op de computer? Waarom schrijven we met de hand? Een vraag die ik ook vaak krijg in mijn trainingen. “Morning pages give you depht and authenticity, computers give you speed and velocity. When we work with morning pages we become enchanted.” Cameron heeft gelijk, wie het doet wordt beloond, je raakt betoverd. Zonder overdrijven: het helpt mij om het leven aan te kunnen. Het daagt me uit om groot te dromen, maar ook de kleine dagelijkse stappen te zetten om dingen tot stand te brengen.
Geven en nemen
We maken in de twee dagen van de training veel lijstjes. Over alternatieve levens, over avonturen, we schrijven een brief aan onszelf vanuit onze achtjarige en onze tachtigjarige. Tussendoor lezen we dat aan elkaar voor en geven -positieve- feedback. Steeds weer met mensen die je niet kent. We delen onze wensen, onze verlangens en onze teleurstellingen.
Ik ervaar oprechte interesse van vreemden. Er is verbondenheid. We kijken eerlijk naar oud zeer en we spreken elkaar moed in. Je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft niet perfect te zijn om te beginnen. Wij zijn niet de baas over onze creatieve verlangens maar wij zijn wel de enigen die kunnen kiezen om er mee aan de slag te gaan. Ik zie om me heen wat ik zelf ook ervaar, zoals Cameron het zegt: “I see the light in your eyes go on.”
Ik maakte een pakketje voor Julia Cameron, met een brief, een tekening en mijn illustraties bij de Artist’s Way. Ik pakte het mooi in met een oranje lint en gaf het haar. Waar ik tien jaar geleden mezelf verloor in contact met mijn grote idool, kon ik haar nu aankijken en oprecht bedanken voor wat ze betekend heeft voor mij. Het voelde als een bevrijding. Ik kwam nu niet alleen iets halen, ik had ook iets te geven.