Martine Stam, eigenaar Kleinlab

Voor deel zeven bezoek ik Martine Stam, mede eigenaar van kinderdagverblijf Klein Lab in Amsterdam Noord. Ze deed de Artist’s Way training in 2011 en een korte vervolgtraining in 2016.

Energie

In de tijd dat ik de Artist’s Way volgde, was ik aan het herstellen van een burn-out. Mijn werk als project manager had me opgebrand. Ik probeerde me aan te passen aan een bedrijfscultuur waar ik gewoon niet in paste. Als je dan thuis zit ben je niet alleen doodmoe, maar voel je je ook nog afgewezen en buitengesloten. De training gaf me het gevoel weer ergens bij te horen en het was even iets anders dan de psycholoog of de fysiotherapeut. Het is lichtvoetig en geeft moed om weer kleine stappen te zetten. En het werkt relativerend om de verhalen van anderen te horen, want zij hebben dezelfde shit, maar dan anders.

Als je een burn-out hebt, heb je geen energie en heb je nergens zin in. Ik weet nog dat we een lijst moesten maken van twintig dingen die we graag deden, en ik dacht: ‘ik weet er niet eens één’. Maar als je begint, komt er toch van alles. Alleen al het gevoel dat je iets graag zou willen doen, geeft je weer een beetje energie.

Ruimte innemen

Ik was zwanger in die tijd van mijn eerste kind en we waren ons huis aan het verbouwen. We leefden tussen de dozen. Alles kwam tegelijk. Het werkt goed om dan te mogen mopperen op papier, dan hoef  je het ook niet bij anderen kwijt. En soms word je zo moe van je eigen gemopper, dan ga je actie ondernemen. Ik ben in die tijd gestart met mijn eigen kinderdagverblijf. Ik wilde me gewoon niet meer voortdurend aanpassen aan wat anderen verwachten, dat kost te veel energie en levensvreugde.

Ruimte innemen blijft mijn thema. Nog steeds vind ik het soms lastig om naast me neer te leggen wat anderen vinden. Tegelijk ben ik eigenzinnig en weet ik precies hoe ik de dingen wil aanpakken. Ik wil geen verantwoording afleggen aan anderen, maar de dingen op mijn manier doen. Ik vind bijvoorbeeld heerlijk om in het Eye te werken, lekker over het IJ uitkijken, tussendoor een uurtje naar de film. Dan kan ik veel werk gedaan krijgen. Maar soms laat ik me daarvan weerhouden, door wat anderen vinden. Daar heb ik schoon genoeg van. Ik ben onlangs ook weer begonnen met het schrijven, hopelijk gaat dat me steunen in het volgen van mijn eigen pad.

Extra leven

Naast mijn bedrijf en twee kleine kinderen, blijft er weinig tijd over. Maar toch ga ik elke week paardrijden. Tijdens de Artist’s Way training heb ik mezelf een kaart gestuurd van een paard. Daar staat op: ‘je moet altijd blijven paardrijden’. Die kaart hangt boven mij bureau. Als ik op een paard zit, denk ik nergens anders aan. Het was ook één van de alternatieve levens waar ik naar verlangde: een boerderijleven. Het goede nieuws is dat je daarvoor niet per se een boerderij hoeft te kopen. Ik kan die kant van mezelf ook leven in een halve dag per week. Als ik dan op een pony door de bollenvelden en de duinen rijd, dan voelt dat enorm luxe. Iedereen is aan het werk en ik ga lekker paardrijden. Ik heb op een gegeven moment besloten om gewoon in mijn paardrijkleren mijn kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen zodat iedereen het gewoon weet, niet stiekem. Dan voel ik me wel schuldig, maar van jou heb ik geleerd dat dat er gewoon bij hoort. En evengoed is het dan heerlijk.

Bewaren

Facebooktwitterlinkedininstagramflickrfoursquaremail