Ineens dacht ik verlangend aan een ziekenhuisbed. Witte lakens, lege ruimte, stilte, iemand die eten brengt van tijd tot tijd. Ik schrok van de gedachte. Ik was begin dertig. Terugkijkend zou ik zeggen dat ik overspannen was. In die tijd was ik vooral verbaasd. Waarom moet ik iedere dag dutjes doen? Waarom barst ik in tranen uit om niets? Het ging gelukkig weer over maar duurde lang. Ik besefte dat ik te veel had gedaan en probeerde met tegenzin om rustiger aan te doen.
Soms merk ik het aan drukte in mijn hoofd. De ideeën tuimelen over elkaar. Niet onprettig maar wel lastig als je wil slapen bijvoorbeeld. Als ik dan gewoon doorga, dus geen rust neem maar in volle vaart vooruit, dan wordt het mistig in mijn hoofd, word ik kribbig en ongeduldig, kan ik me niet meer concentreren. Overprikkeld.
Een goede vriendin zegt me dat het logisch is omdat ik open sta en gevoelig ben. Mijn man zegt dat het komt omdat ik in een hoog tempo werk en denk. Lange tijd vond ik dat een schrale troost. Ik wilde liever sterk zijn en alles aankunnen.
Langzaam ben ik gaan accepteren dat ik deels introvert ben. Iemand die liever een boek leest dan naar een festival of de kermis gaat. Toch kijk ik soms met afgunst naar posts op sociale media van mensen die zich als een vis in het water voelen in een menigte. Waarom kan ik daar niet van genieten? Waarom moet ik tussendoor steeds rust nemen?
Door de Artist’s Way heb ik geleerd andere vragen te stellen. Niet “ Waarom kan ik niet wat die ander kan?” Maar: “Hoe herken ik op tijd dat ik overprikkeld ben?” of “Wat kan ik doen om weer tot rust te komen?” Door schade en schande ben ik wijs geworden, ik weet wat werkt. De dag na een feestje, in de natuur zijn. Af en toe een uur alles uitzetten en in de hangmat of met de katten spelen. Drukke dagen afwisselen met rustige dagen. En wandelen, veel wandelen.
Lopend door mijn buurt, stuit ik op een groep snaterende eenden. Het lijkt alsof ze ruzie maken, of misschien hebben ze een verhitte politieke discussie. Het geluid is oorverdovend, het water spat alle kanten op. Dan plotseling, gaat ieder zijns weegs. De eenden schudden hun veren, duiken met hun hoofd een paar keer onder water en glijden rustig verder in stilte.
Wat mij ook heel geholpen is Tijdsurfen. Bijvoorbeeld bewust witjes nemen: korte momenten dat je hoofd even uit staat. Eilanden van rust inplannen: dagen zonder afspraken waarin ik mag rommelen en op de dag zelf beslis wat ik ga doen. En ook: één ding tegelijk doen, al is die nog altijd een uitdaging voor mij.