U.Lab
Het U.Lab is een wereldwijd leiderschapsprogramma, ontwikkeld door Otto Scharmer (theorie U) en zijn team (MIT, Presensing Instituut). Van 15 september tot en met 3 november 2015 doe ik mee met het U.Lab Rotterdam onder leiding van Marc en Yvonne van Ruimte voor Helden.
Theorie U week 1: open mind, open hart
De 2e bijeenkomst van het U-Lab heet week 1. Nu gaat het echt beginnen. Tussendoor is er een live uitzending geweest van Otto Scharmer, het grote brein achter Theorie U. Er was een stukje over de vlucht naar de maan.
De astronauten vertellen dat ze zo zeer op hun doel, de maan, waren gericht, dat ze verrast werden door de gevoelens die hen overvielen toen ze terug keken naar de aarde. Het zien van onze planeet die daar zo in het heelal zweefde, tussen alle sterren en planeten gaf een diepe ontroering en bleek hun blik voor altijd te veranderen.
Sterrenstof
“We zijn echt gemaakt van sterrenstof,” zoals één van hen het verwoordde.
We worden uitgenodigd tot zelfonderzoek. Opdracht is om in een kleine groep oordelen te verzamelen. Geen enkel probleem: “politici zijn niet te vertrouwen”, “Doen is beter dan denken”, “kinderen zijn verwend”. In no time hebben we vier flappen volgeschreven. De volgende vraag is welke waarden zich verbergen in deze oordelen. Eerlijkheid en daadkracht in dit geval. Door net een stap terug te doen en naar onszelf te kijken, zien we de waarden achter onze oordelen. En dat maakt ons bewust van de bron van waaruit we handelen die vaak uit zicht blijft als we vooruit kijken.
Case clinic: luisteren met open hart
Na de pauze start de case clinic. Eén persoon brengt een thema in, iets dat hem of haar echt aan het hart gaat. De anderen luisteren met open hart en proberen hun oordelen en adviezen op te schorten. Luisteren op niveau 3 en 4 noemen ze dat: proberen te horen en voelen wat er geboren wil worden. De case waarover wij ons buigen gaat over een carrière stap die veelbelovend leek, maar uiteindelijk helemaal niet bleek te passen. Omdat het om een rasechte doorzetter gaat, is hij doorgegaan tot hij echt niet meer kon. Dat erkennen voelde als falen en nu is er onzekerheid en twijfel aan de eigen kracht. De beelden die bij ons opkomen geven een geheel ander gevoel. Wat als falen is ervaren, is in onze beelden juist slagen, een nieuw begin, verdieping en leerzaam.
Wat bij mij blijft hangen is zijn reactie aan het einde: dat hij opnieuw heeft ervaren dat je kwetsbaar opstellen, zoals nu door deze vraag in te brengen, je altijd weer sterker maakt. Het is misschien een open deur, maar wel één waar ik zelf ook steeds weer aan herinnerd moet worden.
