Dit jaar begon anders dan ik had gepland. Voor het eerst verscheen er dat tweede streepje op de test: ik had corona. In het begin was er ontkenning, het duurde even voordat ik begreep dat het menens was en ik alle afspraken voor die week af zei. Ik probeerde nog te werken vanuit bed, een mailtje hier, een factuurtje daar. Tot de koorts en de hoofdpijn ook daar een einde aan maakten. Toen zei ik ook alle afspraken van de week erna af. Eindelijk rust.
Aan een groep die ik moest afzeggen schreef ik: “Ik heb overlegd met mijn baas. die vond dat ik best vanuit bed door kon werken, maar ik heb uitgelegd dat ik echt ziek ben. Dus eerst beter worden en dan weer verder.”
Mensen die eigen baas zijn, hebben er een handje van om zich te gedragen als slavendrijvers. Ze laten zichzelf onmogelijke uren maken, zeggen nooit ‘nee’ tegen een opdracht en vinden dat ze binnen een uur moeten antwoorden op alle mail. Aan andere ZZPers leg ik vaak uit dat ze nee mogen zeggen en ik vertel vol vuur over het belang van lege dagen. Maar ja, welke loodgieter neemt de tijd om zijn eigen kraan te repareren?
Een gezond bedrijf
Dus voordat ik me overgaf aan het ziek zijn, was er verzet en moest ik onderhandelen. Uiteindelijk had ik geen keus. Uren lag ik te staren in het donker. Toen ik weer kon schrijven, tekende ik dagelijks mijn nachtkastje. De scheve stapel boeken, de thermometer, de dropjes, de radiowekker, de telefoon. Het hielp me vertragen en te zien waar ik was.
De sleutel tot een gezond bedrijf, zo heb ik mijn baas uitgelegd, is meebewegen met de seizoenen. Eb en vloed respecteren. Gebruik rustige tijden voor reflectie en geef je personeel een dagje vrij. In de eerste jaren als zelfstandige, was ik in paniek als ik plotseling een rustige agenda had. Ik wilde meteen solliciteren bij de winkel om de hoek. Gelukkig stak mijn man daar een stokje voor. Als je over drie maanden nog steeds geen opdrachten hebt, zei hij, dan mag je gaan solliciteren. Maar zo ver is het dus nooit gekomen.
Lees meer blogs of bekijk meer tekeningen van mij.
