Het was ergens in 1996, van de euro had nog niemand gehoord. De Nederlandse vertaling van The Artist’s Way bestond nog niet. Iedere week lazen Nynke en ik elkaar voor uit Het Boek, dan zou beter tot ons doordringen: “we must work with what we have, rather than langhuish in complaints over what we have not.” We zitten in de kamer van Nynke. De 25 vierkante meter waar ze slaapt en eet en tv kijkt. Ze wil dolgraag een atelier, maar die zijn onbetaalbaar en schaars. Haar droom om weer te gaan tekenen lijkt onbereikbaar. Ik kijk eens goed rond. Ze volgt mijn blik. “Als we die tv nu eens daar in de hoek schuiven en de bank onder het raam…” “En dan de tafel die kant op en dan kan je ezel daar…” We staan op en schuiven met meubelstukken. Een spiegel sneuvelt, de kat rent in paniek naar de buren, maar een kwartier later hebben we een atelier gecreëerd en een half jaar later is haar eerste stripboek klaar.
Nynke Kuipers, ze is mijn ‘believing mirror’, iemand die gelooft in mij. Zij ziet het, wanneer ik van mijn pad af ga en sleurt me er vriendelijk weer op. We herinneren elkaar aan de dingen die we leerden van The Artist’s Way. Voor een verjaardag kreeg ik deze tekening: zodat ik nooit zou vergeten hoe blij ik word van foto’s maken. En samen leerden we bij go2people om een eigen site te maken met WordPress. Want ze is illustrator en vormgever en moeder van twee kleine kinderen, maar waar ze echt blij van wordt is tekenen.
Nynke op haar nieuwe website www.elkedageentekening.nl : “Toen ik op een nacht niet kon slapen omdat ik zoveel dingen aan mijn hoofd had, stond ik op om te gaan tekenen, gewoon aan de keukentafel met een kroontjespen en inkt op papier. Dit is wat ik echt wil, dacht ik zielsgelukkig in het holst van de nacht. Dit is waar het allemaal om draait. De rest is bijzaak.”
Het blijft een uitdaging om in de drukte van alledag, iedere dag opnieuw te kiezen voor de dingen waar we echt blij van worden. Al is het maar voor een klein kwartier of in het holst van de nacht. Zoals Julia Cameron het stelt: “Rather than take a scary babystep toward our dreams, we rush to the edge of the cliff and then stand there, quaking, saying: I can’t leap, I can’t, I can’t…” No one is asking you to leap. That’s just drama…”
Op de website van Nynke Kuipers verschijnt op elke werkdag een nieuwe tekening, de tekeningen zijn te koop, maar aarzel niet te lang want ieder werk is uniek.
