Keuzestress

Het zal de laatste mooie zomerdag zijn vandaag. De rest van de week toont de weerapp regenbuien en een temperatuur van14 graden. Ik wil zo graag nog een keer in zee zwemmen maar iedereen die ik mee kan vragen is druk. Zal ik alleen gaan? Of ga ik braaf aan het werk?

Verwend volk

Tijdens het aarzelen dwaal ik over het internet. Mijn twitterverslaving vlamt de laatste tijd weer op. Ik lees soms mooie artikelen, maar vaak word ik moedeloos van alle woede en irritatie die iedereen over iedereen en alles uitstort.

Ik begin ook te mopperen van binnen. Wat een verwend volk zijn we toch. Even tegenwind en we gaan klagen en zwelgen in zelfmedelijden. Ik herken de toon van mijn klaagzang. Die lijkt verdacht veel op die van de mensen op wie ik mopper. En als ik eerlijk ben heb ik ook last van de onzekerheid in deze rare tijd.

Onzekerheid

De koplampen van je auto verlichten maar een klein stukje van de weg en toch kun je zo je hele reis maken. Zoiets zegt Julia Cameron in één van haar boeken. Ze wil ons verleiden risico’s te nemen, avonturen aan te gaan, ook als we niet zeker zijn van de uitkomst. Ik was altijd een fan van deze levenshouding. Ik schreef het al eerder, ik dacht dat ik al leefde met onzekerheid en dat ik daar heel goed mee om kon gaan. Maar in deze tijd leer ik mezelf toch anders kennen.

Duivels dilemma

De afgelopen maand augustus werd ik heen en weer geslingerd, in wat voelde als een duivels dilemma. Mijn fijne werkplek is te klein voor trainingen met anderhalve meter afstand. Moest ik de huur opzeggen en een grotere ruimte zoeken? Los gaan huren of iets groters zoeken buiten de ring? Of blijven waar ik ben en de groepen kleiner maken?

Twee jaar geleden was ik zo blij dat ik deze plek gevonden had. Al mijn wensen kwamen uit, een hoog plafond, veel licht, openslaande deuren naar de tuin, en aan de voorzijde een galerie. Fijne sfeer, een leuke buurt en grote muren waar ik vrienden kon uitnodigen om te exposeren. Moest ik dat nu opgeven? Of moest ik geduld hebben?

Eind augustus, tijdens de zomerschool mocht ik werken in het atelier van Helga Kos. Dat hielp. Daar voelde ik hoe fijn het is als mensen de ruimte hebben. Deze tijd vraagt om veel ruimte en misschien nog wel meer flexibiliteit. Op 31 augustus zei ik de huur op. Een verdrietig besluit, maar er was geen twijfel meer. Gelukkig vond ik via een goed vriend een mooie plek in de Jordaan waar ik losse dagdelen kan huren. En verder doe ik een stap terug en coach ik weer thuis.

De ruimte waar ik komend half jaar mijn trainingen mag geven

Ik aarzel ook over het opstarten van de jaarlijks vervolg training na de herfstvakantie. Ik besluit het niet te doen. Ik ben moe. En ik wil tijd hebben om te schilderen en te schrijven over dat proces. Het schilderen van voorouders doet me goed en ik merk dat het ook anderen goed doet. Jezelf verbinden met je voorouders is misschien wel extra belangrijk in een tijd dat de toekomst onzeker is.

Als God het wil

We organiseren toch een Artist’s Way Weekend in Wongema. Het is natuurlijk spannend in deze tijd, je weet niet hoe het er eind november voorstaat, maar we nemen het risico. De inschrijving loopt sneller dan ooit. Blijkbaar is er verlangen naar dit soort kleine avonturen. ‘Er wordt al zo veel afgezegd,’ zegt een deelnemer, ‘wat fijn dat dit wel doorgaat’. Nou ja, als God het wil. En de minister natuurlijk.

Vijfendertig minuten, zegt de routeplanner. Ik rij naar zee. Ik loop het water in. Beweeg mee met de golven. Ook mijn hoofd mag onder water. En dan spring ik precies op het juiste moment in de golven zodat ik zacht op het strand wordt geworpen.