Mariette Wijne deed de Artist’s Way in 2012 en Walking in this World in 2013. Ze schrijft en geeft les in schrijven aan de Rietveld Academie en online in haar eigen schrijfclub S.V. De Specht. Wat heeft zij overgehouden aan de Artist’s Way? Hoe speelt het vandaag nog in haar leven?
Sneeuwschudder
De Artist’s Way, het is een manier van leven voor mij. Af en toe een moment aan de kant gaan staan, in plaats van je aan te passen aan het tempo van de mensen om je heen. Je even niet zo druk maken over de wereld die in brand staat, maar iets lezen dat je inspireert of een wandeling maken.
Morning Pages schrijf ik ook nog steeds. Het is net als met zo’n sneeuwschuddertje. zo’n glazen bol met sneeuwvlokjes. Eerst twee pagina’s zeuren en piepen, klagen en zorgen maken en dan komt iets nieuws op gang. Tijdens het schrijven wordt de sneeuw opgeschud en dan wordt het weer rustig. De sneeuw gaat liggen en je kunt weer verder.
De Shaking Quackers
De laatste tijd gun ik mezelf soms tijd voor een ‘artist date’ in de ochtend. Dan mag ik een uurtje associatief ronddwalen op internet. Het start met iets dat me fascineert, bijvoorbeeld vrouwen met opgestroopte mouwen, dan zoek ik verder en kom ik bij vrouwen in de tweede wereldoorlog die in de wapenindustrie werkten en via een zeefdrukkend vrouwencollectief bij de Shakers, de Shaking Quakers.
De Shaking Quackers was een geloofsgemeenschap die zich in de 18de en 19de eeuw settelden in Amerika. Ze zijn beroemd geworden door de meubels die ze maakten. In die meubels zit een soort goddelijk evenwicht, ze zijn puur en mooi. Door hun hele huis hadden ze een band aan de muur en daar hingen ze alles aan op, ik denk om de vloer schoon te maken, dus ook stoelen hingen aan die kapstok. Dat hele huishouden was een soort spiritueel gebed.
Normaal zou ik dat links laten liggen, of ik zou vinden dat ik er een grondige studie naar moet doen of minstens een boek over moet schrijven. Maar gewoon even stil staan en ervan genieten, dat ik dat mag, dat heeft de Artist’s Way mij gebracht. Door tijd te maken voor dat soort dingen, geef je je leven schoonheidsinjecties.
Je hoeft niet op TV
In mijn lessen op de Rietveld gebruik ook Artist’s Way opdrachten. Zo begin ik vaak met zeven minuten ongecensureerd schrijven. Soms met een kleine opdracht: waarom is dit een dag om nooit te vergeten? Daarna voelen de studenten: “wauw, dit heb ik geschreven, ik heb iets vast gelegd of ik ben iets kwijt”.
Jonge mensen zijn vaak geblokkeerd, zeker met schrijven, ik snap dat heel goed. Ik probeer ze te leren dat het niet over kwaliteit gaat. Die komt er vanzelf in of niet. Zij moeten vooral zorgen dat ze productief zijn, dat besef is belangrijk. Ik help ze bij het ontheiligen van de creativiteit: het is maar een versie, je hoeft niet op tv, het komt niet in de krant.
Het is natuurlijk wel heilig, maar om het te doen, moet je het juist heel praktisch maken. Wat is het minste wat je kunt doen? En doe dat dan. Zet je timer op een half uur en ga schrijven of leg je potloden op kleur. Dan heb je ten minste iets gedaan en als je geblokkeerd bent dan helpt dat enorm.
Schrijven in Portugal
Voor de meeste schrijvers is schrijven iets wat ze erbij doen. In de avonduren of op een zondagmiddag. Vaak ook in grote eenzaamheid en met vragen als ‘is het goed genoeg?’. Ik geef nu online schrijf trainingen, dat werkt als een trein. Ook geef ik eens per jaar een schrijfweek in Frankrijk. Dan kunnen schrijvers ervaren hoe fijn het is om in elkaars nabijheid te werken. Die gedeelde concentratie is met niets te vergelijken. Die stilte, de gebogen hoofden, het gegrinnik om een goede vondst: dan knettert de atmosfeer.
Lees hier meer over Mariette en haar online schrijftrainingen.
