Lieve Frederike,
Langzaam kom je er achter: niets is wat het lijkt. Als je dichterbij komt is het alweer veranderd. Dus je kunt wel je koers bepalen en genieten van vergezichten, maar kijk ook goed om je heen, waar je nu bent. Want hier gebeurt het.
Die enorme drive om hard te werken is mooi, maar dat is wat anders dan alles snel doen, om ervan af te zijn. “Klaar!”, op naar het volgende. Maar rust is essentieel en weldadig, zoals muziek niet zonder stilte bestaat. Wacht niet met rusten tot je ‘klaar’ bent. Wanneer denk je dat dat zal zijn? In je doodskist? Het einde komt echt wel; misschien wel sneller dan je denkt of wilt.
Zoek het lege midden, luister wat omhoog borrelt. En als je in het lege midden landt, zul je zien dat het helemaal niet leeg en stil is, maar vol leven. Het is de bron, waar ruimte is voor alles en waar je liefhebt, wat je normaal niet kunt uitstaan. Als je je daarmee verbindt word je veel minder afhankelijk van de goedkeuring van de wereld. Dan hoef zelfs ik je niet meer te vertellen dat je op de goede weg zit. Dan hoef je niet meer te zoeken naar de bodem en land je minder hard.
Tijd is magisch. Door vertraging komt er tijd vrij. Geef jezelf de tijd om te spijbelen in de vorm van lezen, schrijven en wandelen en je zult worden beloond met een gevoel van weldaad en een zee van tijd. Probeer het maar.
Liefs,
Frederike
P.S. deze brief schreef ik een jaar geleden tijdens het Weekend Wongema vanuit de toekomst aan mezelf.
