Sinds een jaar lees ik met veel plezier de blogs van Kitty Kilian. Met haar uitgesproken stijl maakt ze me aan het lachen én zet me aan het denken. In haar Blogacademie leert ze mensen ‘belachelijk goed schrijven’, ze omschrijft zichzelf als ‘delicate as a hand grenade’. Ik ben nieuwsgierig en interview haar over haar werk en het creatieve proces.
Verliefdheid
Als je goed wil schrijven, moet je veel oefenen. Wil je je niet inspannen? Dan word je ook niet super goed. Dat hoeft ook niet. Niet iedereen hoeft vreselijk goed te worden. Streven naar de top is zo contraproductief. In deze tijd moet alles Top en Super zijn. Dat is zo’n onzin. Mussen houden ook hun mond niet omdat een nachtegaal mooier zingt.
Maar als je niet je hele leven al geschreven hebt, en je wilt het alsnog leren, dan moet je aan het werk. Het lukt alleen als je het echt wilt. Je hebt een vonk nodig, een soort verliefdheid die motiveert om het vol te houden.
In 2009 deed ik een online tekencursus. Ik heb van huis uit een beetje tekentalent, dus wat ik deed was best aardig. Er was ook een vrouw bij die er helemaal niks van kon. We raakten bevriend en zij is blijven tekenen. Twaalf jaar lang, elke dag. En nu tekent ze fantastisch. Beter dan ik ooit zal kunnen. Je kunt alles leren, als je het graag wil.
Ja, ik heb altijd van taal gehouden. Toen ik tien was kreeg ik het dagboek van Anne Frank. Dat raakte me en toen bedacht ik dat ik van schrijven mijn beroep kon maken. Ik schrijf nu al vijftig jaar. Ik heb als journalist gewerkt, maar in 2000 was ik het freelancen zat. Ik had ook forse RSI. Ik kon jarenlang geen tekst meer zien.
De Blogacademie
Op vakantie in Amerika, zeven jaar later, vond ik toevallig een boek over art journaling, wat toen nog hip was. Van kunstenaars die tekst en beeld combineren. Ik herinner me dat moment in Barnes & Nobel, waar ik ter plekke verliefd werd. Ik heb meteen materiaal gekocht en dezelfde dag heb ik tien collages gemaakt. Het was voor mij een nieuwe, frisse manier om met tekst bezig te zijn.
Daardoor ben ik uiteindelijk gaan bloggen en daar is de Blogacademie weer uit voortgekomen.
Het is bijzonder dat ik de Blogacademie nu al tien jaar leuk vind. Meestal verveel ik me na een paar jaar en start ik een nieuw project. Maar ik heb mijn leven nu helemaal ingericht zoals ik het wil. Ik leer gemotiveerde mensen die al goed schrijven nóg beter schrijven. De discussies met cursisten gaan over leuke dingen, over hun werk en over taal, lekker meta.
Vrijdag is heilig
Al jaren schrijf ik bijna iedere week een blog. Het is een grote uitdaging om elke week nieuwe ideeën te vinden. Ik heb het er erg moeilijk mee. De eerste paar jaar rollen de onderwerpen zó op papier, maar op een gegeven moment heb je alles wel zo’n beetje gezegd. Denk je.
Inmiddels weet ik dat er altijd wel iets komt. Als ik maar genoeg dingen meemaak, genoeg mensen zie, films kijk, boeken lees, en dan niet alleen detectives. Ik weet in ieder geval dat ik goed voor mezelf moet zorgen. Ik denk dat je je psychisch én fysiek goed moet voelen, om creatief te kunnen zijn.
In de loop van de week vind ik meestal één of twee ideeën die ik met elkaar kan verbinden. Mijn onbewuste maakt daar dan uiteindelijk wel een verhaal van. Dat gebeurt op vrijdag. Mijn blogdag. Die is heilig. Dan maak ik geen afspraken, daar valt niet over te discussiëren. En ik ga door tot het af is, al wordt het ‘s avonds laat.
Ik schrijf niet over alles, maar het mag wel persoonlijk zijn. Dat kan spannend zijn, hoewel het achteraf altijd meevalt. En: als je helemaal niet bang bent wanneer je op plaatsen klikt, is het meestal niet je beste post.
Meer over Kitty Kilian en de Blogacademie op haar website: https://www.deblogacademie.nl/
Lees ook het interview met Monica C. de Ruiter van het boek ‘Kijken als Kunstenaar’
