Als Julia Cameron een training geeft in Nederland, ben ik daar natuurlijk bij. Haar boek The Artist’s Way ontdekte ik in 1996 en heeft mijn leven blijvend veranderd. Door dit boek ben ik weer gaan tekenen en schrijven en hou ik mijn eigen bedrijf met veel plezier draaiende. In 2009 was ik ook al bij een training van Cameron, in Londen. Omdat ik in die tijd net was begonnen met mijn Artist’s Way trainingen in Amsterdam, wilde ik haar interviewen. Met kloppend hart sprak ik haar aan en via haar assistente kreeg ik een telefonisch afspraak. Maar ik verknalde het gesprek. Als een bakvis hing ik aan de lippen van mijn idool, ik was te onzeker, stelde gesloten vragen en bij terugluisteren vond ik niet veel bruikbaar materiaal. Na een paar maanden ploeteren verdween het interview onderin een la. Ik maakte wat Julia een “U-turn” noemt. Het duurde jaren voordat ik überhaupt weer een stukje durfde te schrijven. U-turns- zo leert de Artist’s Way ons, zijn extra pijnlijk omdat er schaamte bij zit. We maken rechtomkeert omdat we geraakt worden en laten onszelf in de steek.
Het cynische monster
De avond voor de training in Nijmegen voel ik weerstand. Ik heb geen zin. Ik mopper tegen mijn man: “ik haat vroeg opstaan, ik kan niet tegen zo veel mensen, ik word doodmoe van al die positiviteit, mensen die geloven dat je alles kunt bereiken als je maar de juiste mindset hebt.” Ik besef: ik vind het spannend. Twee dagen samen met 150 anderen, waaronder andere Artist’s Way trainers, mensen die bij mij een training hebben gevolgd en onbekenden. Al die verschillende rollen vind ik ongemakkelijk. Ik voel een cynische monster in me opkomen, dat wil ik niet. Ik besluit me open te stellen en er voor te gaan. Als er zo veel weerstand is, heb ik vast iets te leren.
Helder blauw
We starten met een dansvoorstelling. Ik hou niet van dans. Tot mijn verbazing word ik diep geraakt. Jonge mensen dansen alsof hun leven ervan af hangt. Diepe concentratie en overgave en zinderende energie tussen de dansers. Tranen over mijn wangen. Gelukkig, ik kan nog geraakt worden. Dan komt Julia Cameron het podium op. Ze ziet er oud en broos uit. Lichtblond geverfd haar en felle make-up benadrukken haar breekbaarheid, maar de blik van haar helder blauwe ogen is intens en haar aanwezigheid is indrukwekkend. Ze spreekt langzaam en zonder aarzeling. Ze neemt ons mee in haar wereld en tilt ons op. En tussendoor zingt ze met een ijle stem zelf geschreven liederen, die wij nazingen. Terwijl ze daar staat, kwetsbaar en vol overtuiging, geef ik me gewonnen. Ik zing mee en geniet als een klein meisje. (lees meer onder de foto…)
Betoverd
Al tien jaar begeleid ik Artist’s Way groepen als trainer. Nu mag ik weer even leerling zijn en de lessen van Cameron ondergaan. Ze begint de dag met haar overbekende tool: de morning pages, dagelijks drie pagina’s schrijven met hand. “First they sweep your consciousness clean and than they start to guide you.” En waarom niet op de computer? Waarom schrijven we met de hand? Een vraag die ik ook vaak krijg in mijn trainingen. “Morning pages give you depht and authenticity, computers give you speed and velocity. When we work with morning pages we become enchanted.” Cameron heeft gelijk, wie het doet wordt beloond, je raakt betoverd. Zonder overdrijven: het helpt mij om het leven aan te kunnen. Het daagt me uit om groot te dromen, maar ook de kleine dagelijkse stappen te zetten om dingen tot stand te brengen.
Geven en nemen
We maken in de twee dagen van de training veel lijstjes. Over alternatieve levens, over avonturen, we schrijven een brief aan onszelf vanuit onze achtjarige en onze tachtigjarige. Tussendoor lezen we dat aan elkaar voor en geven -positieve- feedback. Steeds weer met mensen die je niet kent. We delen onze wensen, onze verlangens en onze teleurstellingen. Ik ervaar oprechte interesse van vreemden. Er is verbondenheid. We kijken eerlijk naar oud zeer en we spreken elkaar moed in. Je hoeft het niet alleen te doen, je hoeft niet perfect te zijn om te beginnen. Wij zijn niet de baas over onze creatieve verlangens maar wij zijn wel de enigen die kunnen kiezen om er mee aan de slag te gaan. Ik zie om me heen wat ik zelf ook ervaar, zoals Cameron het zegt: “I see the light in your eyes go on.”
Ik maakte een pakketje voor Julia Cameron, met een brief, een tekening en mijn illustraties bij de Artist’s Way. Ik pakte het mooi in met een oranje lint en gaf het haar. Waar ik tien jaar geleden mezelf verloor in contact met mijn grote idool, kon ik haar nu aankijken en oprecht bedanken voor wat ze betekend heeft voor mij. Het voelde als een bevrijding. Ik kwam nu niet alleen iets halen, ik had ook iets te geven.
Vroeger heb ik jarenlang professioneel gedanst. Dansen was mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld ook een jaar moderne jazz gestudeerd in New York. In die tijd, eind jaren 70, was New York nog een hele nare vieze gewelddadige stad, maar je kon er wel de hele dag lessen volgen. Op mijn 33e werd mijn rugklachten te erg en moest ik stoppen. Via het arbeidsbureau heb ik me laten omscholen en werd systeem beheerder bij TNO. Liep ik ineens rond met een schroevendraaier en hielp mensen met software problemen. Daar lag mijn hart niet. Mijn oudste dochter had veel zorg nodig, dus wilde ik minder werken. Ik kreeg een administratief baantje bij de interne uitgeverij en daar ontdekte dat ik kon schrijven. Sindsdien leef ik daarvan. Zoiets kun je van te voren niet bedenken.
In de tijd dat ik de Artist’s Way volgde, was ik aan het herstellen van een burn-out. Mijn werk als project manager had me opgebrand. Ik probeerde me aan te passen aan een bedrijfscultuur waar ik gewoon niet in paste. Als je dan thuis zit ben je niet alleen doodmoe, maar voel je je ook nog afgewezen en buitengesloten. De training gaf me het gevoel weer ergens bij te horen en het was even iets anders dan de psycholoog of de fysiotherapeut. Het is lichtvoetig en geeft moed om weer kleine stappen te zetten. En het werkt relativerend om de verhalen van anderen te horen, want zij hebben dezelfde shit, maar dan anders.
Naast mijn bedrijf en twee kleine kinderen, blijft er weinig tijd over. Maar toch ga ik elke week paardrijden. Tijdens de Artist’s Way training heb ik mezelf een kaart gestuurd van een paard. Daar staat op: ‘je moet altijd blijven paardrijden’. Die kaart hangt boven mij bureau. Als ik op een paard zit, denk ik nergens anders aan. Het was ook één van de alternatieve levens waar ik naar verlangde: een boerderijleven. Het goede nieuws is dat je daarvoor niet per se een boerderij hoeft te kopen. Ik kan die kant van mezelf ook leven in een halve dag per week. Als ik dan op een pony door de bollenvelden en de duinen rijd, dan voelt dat enorm luxe. Iedereen is aan het werk en ik ga lekker paardrijden. Ik heb op een gegeven moment besloten om gewoon in mijn paardrijkleren mijn kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen zodat iedereen het gewoon weet, niet stiekem. Dan voel ik me wel schuldig, maar van jou heb ik geleerd dat dat er gewoon bij hoort. En evengoed is het dan heerlijk.
Astrid Poot is creatief directeur van 
Als jongen van 14 zat ik vol ideeën en energie, ik maakte altijd krantjes voor vrienden en familie en radioprogramma’s die ik opnam op cassettebandjes met allerlei zelfverzonnen rubrieken. Toen we tijdens de Artist’s Way een brief schreven vanuit ons jongere zelf, nam ineens die veertienjarige het woord. Hij bracht me weer in contact met mijn speelsheid en levendigheid. Ook dook hij daarna regelmatig op in mijn ochtendpagina’s. Hij gaf me inspiratie en spoorde me aan om nieuwe dingen te proberen, om risico’s te nemen.
De werkwinkel +meer
Ik had wel persoonlijke ontwikkelings-trainingen gevolgd. Heel boeiend, maar door de Artist’s Way kreeg ik weer plezier in het maken, dat was zo lekker. Vaak zag ik dingen en dan dacht ik: ‘dat zou ik ook kunnen maken’, maar ik deed het nooit. Pas tijdens de training ben ik weer achter de naaimachine gaan zitten en heb ik een werkplek op zolder gemaakt. Als de kinderen sliepen ‘s avonds was ik moe en wilde ik eigenlijk voor de tv gaan hangen, maar dan ging ik eerst een half uur naar boven om te voelen of het me energie zou geven of dat ik echt te moe was. Meestal was het dan het eerste. Nu de kinderen groter zijn, zet ik ze zelf aan het werk naast me. Of ik neem de kleine momenten tussendoor. Als de één in bad zit en de ander is nog even aan het lezen, kan ik ondertussen een kussen maken.
Voordat ik de Artist’s Way had gedaan, deed ik dingen soms niet omdat ze spannend waren. Nu vind ik ze nog steeds spannend, maar ik laat me daar niet meer door weerhouden. Ik had zelf voor de kinderkamers leuke ruitgordijnen laten maken en een vriendin wilde die ook en via haar weer andere mensen. Zo ontstond het idee voor mijn bedrijf. In het begin deed ik nog freelance klussen voor mijn oude werkgever en daarnaast werkte ik aan mijn webshop. Dat was een hele bevalling. Ik vond heel veel dingen in het begin doodeng. Maar het verlangen was blijkbaar groter dan de angst, dus ging ik door. Het duurde maanden voor de website klaar was en op het laatst kon ik niet meer geloven dat het ooit af zou komen. Toen hij online stond, kwamen er meteen aanvragen binnen. Ik wist niet wat me overkwam. Nu verdien ik er mijn inkomen mee en ben ik aan het uitbreiden. Het begon met wat boerenbont stofjes, wat ruiten en zo steeds meer. Ik werk nu aan een nieuwe website: ‘Fijn Gordijn’. Deze is voor een breder publiek en wordt vanaf het begin professioneler, maar ‘Boer en Bontig’ blijft, daar is het allemaal mee begonnen.
