Voor deel tien in deze serie, praat ik met Albert Both, taalcoach die zijn eigen Dutch Brainwash methode ontwikkelde. In 2000 deed hij bij mij een loopbaandag en in 2013 volgde hij de Artist’s Way training. Ik bezoek hem in zijn kantoor op de Keizersgracht.
Dolende dertigers
Mensen zijn vaak veel te serieus. Als ze bij mij een brainwash taaltraining komen doen, moeten ze vooraf een contract tekenen dat ze 65.000 fouten gaan maken in die week, dat is de start. Ik vertel van te voren dat ik veel grapjes maak, waarin ik mensen en hun gewoontes een beetje belachelijk maak. Als je kunt lachen om je eigen taal en cultuur, dan is het halve werk al gedaan.
Mijn grote liefde komt uit Spanje, hij kwam voor mij naar Nederland en moest dus de taal leren. Zelf vind ik een nieuwe taal leren heel leuk, ik heb een grote passie voor talen. Dus toen ik hem zag worstelen met de taallessen was dat heel frustrerend. Ik wist gewoon zeker dat dat beter kon. Ik had in die tijd (in 2000) een saaie commerciële functie die slecht betaalde en ik voelde me volkomen verloren. Maar ik wilde geen taalles geven, want de meeste taalcursussen vond ik heel truttig en saai. Toen las ik in de krant over de loopbaandag. Het stuk heette “de dolende dertigers”, precies zoals ik me voelde, zo kwam ik bij jou terecht. Jij zei toen: “waarom ontwikkel je niet je eigen methode?” Daar had ik nooit aan gedacht, dat was een nieuwe gedachte.
Jij tipte me ook om NLP te gaan doen bij Christine de Vries, waar ik veel over taal en coaching geleerd heb. Een paar jaar later kon ik mijn baan opzeggen en ben ik begonnen als talencoach. Sinds 2009 heb ik mijn eigen kantoor op de Keizersgracht en geef ik intensieve taaltrainingen die ik de Dutch Brainwash noem. Mensen worden een week lang ondergedompeld in het Nederlands. De resultaten zijn verbluffend.
Je hersenen onder een glazen stolp
De tragiek van het leren van een taal is dat het heel lang duurt voordat je het helemaal goed doet. Voor je het weet ga je jezelf afkraken. Jij hebt me geïnspireerd met je Artist’s Way lessen. Je liet heel helder zien hoe je die innerlijke criticus kunt ontmaskeren en ontwapenen.
Een taal leren is een creatief proces. Net als in de Artist’s Way gaat het vooral om het wegnemen van blokkades. Na je geboorte, in de eerste jaren van je leven, neem je de wereld waar zoals die is. Dan leer je heel makkelijk iedere taal die er om je heen wordt gesproken. Als je opgroeit ontwikkel je ideeën en overtuigingen, je leert hoe het hoort en wat gewoon is in jouw taal en cultuur. Daardoor kijk je naar de wereld door allerlei filters. Het is alsof je je hersens onder een glazen stolp zet. Dat voelt wel veilig en lekker rustig, maar dat maakt het moeilijker om iets nieuws te leren.
Kerstbommen of kerstbomen
Je kunt honderd keer vertellen, er zijn korte klanken en lange klanken in het Nederlands, maar ik vraag dan bijvoorbeeld: heb je liever kerstbomen of kerstbommen? Ik had iemand uit Pakistan, die zei, ik heb liever bommen, dan zeg ik, dat is geen verrassing en laat ik een plaatje zien van Ossama Bin Laden en van een kerstboom, dan gaan de ogen open.
Mijn geheime missie is om mensen uit hun gewone doen te brengen, om die glazen stop even weg te halen. Ik probeer mensen te raken en ze zo ver te krijgen dat ze risico’s nemen. Zelf neem ik tijdens de training voortdurend risico’s. Ik daag mensen uit en zoek daarbij de grens op. Soms ga ik heel ver, maar het komt altijd goed, want ik verdiep me oprecht in mensen en in hun ervaring met taal. Vervolgens verleid ik ze om de sprong te wagen in het onbekende en dan gaat er een wereld voor ze open.
Meer lezen over Albert Both en zijn brainwash methode kun je hier.
Meer weten over loopbaanbegeleiding in één dag (individueel)? Kijk dan hier.
Vroeger heb ik jarenlang professioneel gedanst. Dansen was mijn leven. Ik heb bijvoorbeeld ook een jaar moderne jazz gestudeerd in New York. In die tijd, eind jaren 70, was New York nog een hele nare vieze gewelddadige stad, maar je kon er wel de hele dag lessen volgen. Op mijn 33e werd mijn rugklachten te erg en moest ik stoppen. Via het arbeidsbureau heb ik me laten omscholen en werd systeem beheerder bij TNO. Liep ik ineens rond met een schroevendraaier en hielp mensen met software problemen. Daar lag mijn hart niet. Mijn oudste dochter had veel zorg nodig, dus wilde ik minder werken. Ik kreeg een administratief baantje bij de interne uitgeverij en daar ontdekte dat ik kon schrijven. Sindsdien leef ik daarvan. Zoiets kun je van te voren niet bedenken.
In de tijd dat ik de Artist’s Way volgde, was ik aan het herstellen van een burn-out. Mijn werk als project manager had me opgebrand. Ik probeerde me aan te passen aan een bedrijfscultuur waar ik gewoon niet in paste. Als je dan thuis zit ben je niet alleen doodmoe, maar voel je je ook nog afgewezen en buitengesloten. De training gaf me het gevoel weer ergens bij te horen en het was even iets anders dan de psycholoog of de fysiotherapeut. Het is lichtvoetig en geeft moed om weer kleine stappen te zetten. En het werkt relativerend om de verhalen van anderen te horen, want zij hebben dezelfde shit, maar dan anders.
Naast mijn bedrijf en twee kleine kinderen, blijft er weinig tijd over. Maar toch ga ik elke week paardrijden. Tijdens de Artist’s Way training heb ik mezelf een kaart gestuurd van een paard. Daar staat op: ‘je moet altijd blijven paardrijden’. Die kaart hangt boven mij bureau. Als ik op een paard zit, denk ik nergens anders aan. Het was ook één van de alternatieve levens waar ik naar verlangde: een boerderijleven. Het goede nieuws is dat je daarvoor niet per se een boerderij hoeft te kopen. Ik kan die kant van mezelf ook leven in een halve dag per week. Als ik dan op een pony door de bollenvelden en de duinen rijd, dan voelt dat enorm luxe. Iedereen is aan het werk en ik ga lekker paardrijden. Ik heb op een gegeven moment besloten om gewoon in mijn paardrijkleren mijn kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen zodat iedereen het gewoon weet, niet stiekem. Dan voel ik me wel schuldig, maar van jou heb ik geleerd dat dat er gewoon bij hoort. En evengoed is het dan heerlijk.
Astrid Poot is creatief directeur van 
Als jongen van 14 zat ik vol ideeën en energie, ik maakte altijd krantjes voor vrienden en familie en radioprogramma’s die ik opnam op cassettebandjes met allerlei zelfverzonnen rubrieken. Toen we tijdens de Artist’s Way een brief schreven vanuit ons jongere zelf, nam ineens die veertienjarige het woord. Hij bracht me weer in contact met mijn speelsheid en levendigheid. Ook dook hij daarna regelmatig op in mijn ochtendpagina’s. Hij gaf me inspiratie en spoorde me aan om nieuwe dingen te proberen, om risico’s te nemen.
De werkwinkel +meer
Ik had wel persoonlijke ontwikkelings-trainingen gevolgd. Heel boeiend, maar door de Artist’s Way kreeg ik weer plezier in het maken, dat was zo lekker. Vaak zag ik dingen en dan dacht ik: ‘dat zou ik ook kunnen maken’, maar ik deed het nooit. Pas tijdens de training ben ik weer achter de naaimachine gaan zitten en heb ik een werkplek op zolder gemaakt. Als de kinderen sliepen ‘s avonds was ik moe en wilde ik eigenlijk voor de tv gaan hangen, maar dan ging ik eerst een half uur naar boven om te voelen of het me energie zou geven of dat ik echt te moe was. Meestal was het dan het eerste. Nu de kinderen groter zijn, zet ik ze zelf aan het werk naast me. Of ik neem de kleine momenten tussendoor. Als de één in bad zit en de ander is nog even aan het lezen, kan ik ondertussen een kussen maken.
Voordat ik de Artist’s Way had gedaan, deed ik dingen soms niet omdat ze spannend waren. Nu vind ik ze nog steeds spannend, maar ik laat me daar niet meer door weerhouden. Ik had zelf voor de kinderkamers leuke ruitgordijnen laten maken en een vriendin wilde die ook en via haar weer andere mensen. Zo ontstond het idee voor mijn bedrijf. In het begin deed ik nog freelance klussen voor mijn oude werkgever en daarnaast werkte ik aan mijn webshop. Dat was een hele bevalling. Ik vond heel veel dingen in het begin doodeng. Maar het verlangen was blijkbaar groter dan de angst, dus ging ik door. Het duurde maanden voor de website klaar was en op het laatst kon ik niet meer geloven dat het ooit af zou komen. Toen hij online stond, kwamen er meteen aanvragen binnen. Ik wist niet wat me overkwam. Nu verdien ik er mijn inkomen mee en ben ik aan het uitbreiden. Het begon met wat boerenbont stofjes, wat ruiten en zo steeds meer. Ik werk nu aan een nieuwe website: ‘Fijn Gordijn’. Deze is voor een breder publiek en wordt vanaf het begin professioneler, maar ‘Boer en Bontig’ blijft, daar is het allemaal mee begonnen.
Wil je het ook een keer proberen? Hieronder een paar tips om het jezelf makkelijker te maken.