Vijf jaar geleden liep ik vrolijk het park in en verruilde mijn schoenen voor skeelers. Meer bewegen was mijn idee, en dan op een leuke manier. Als kind kon ik best een beetje schaatsen, dus dit zou vast niet moeilijk zijn. Ik zette af, maakte vaart en zoefde trots en fier rechtop door het park. Tot er een takje onder mijn wielen kwam en ik genadeloos op mijn stuitje viel. Het duurde een maand voordat ik weer normaal kon zitten.
Dat nooit meer, dacht ik toen. Maar er is die winkel op weg naar het park, waar ik bijna dagelijks langs loop. “Skateles”, staat er met grote letters op de ruit, “voor alle niveaus”. Het verlangen borrelt weer op en ik meld me aan. Nieuwe dingen leren is goed voor de geest, vertel ik mijn cursisten altijd.
De nacht voor mijn eerste les slaap ik slecht. De weg van de winkel naar het park loopt naar beneden. Er rijden fietsers en er lopen mensen met grote kinderwagens. Het pad bestaat uit klinkers en stukjes asfalt met gaten. Hoe verwachten ze dat ik met mijn onkunde en zonder blessure het park bereik?
Gelukkig doen we de skates pas aan in het park, we krijgen les in een omheind stukje waar alleen kinderen komen. De eerste les oefenen we vooral vallen. Er zijn drie manieren: de rock-ster, de ridder en de zeemeermin, ik verzin dit niet. Het is eigenlijk vooral iets afleren: namelijk overeind willen blijven. Als je je evenwicht dreigt te verliezen, richt je je op. Je verstart en vergroot de afstand tussen jou en de aarde en valt extra hard. Dus we skaten om het pierenbad en herhalen eindeloos het vallen. Vaart maken, door je knieën, naar de grond en weer opstaan. De volgende dag kan ik bijna niet lopen van de spierpijn.
Op de terugweg naar de winkel durf ik zelfs op mijn wieltjes door het drukke paadje te zigzaggen, ijverig de fietsers en kletsende families ontwijkend. Met bezweet lijf en rood hoofd, wil ik eigenlijk een sticker van de juf.
Bij de tweede les ben ik al geen beginneling meer. Ik krijg extra oefeningen, ik ga leren om achteruit te skaten. Moeizaam probeer ik de aanwijzingen op te volgen maar er gebeurt niets, hoeveel kracht ik ook zet. “Nee, niet duwen” lacht de juf sprankelend “mee bewegen, alsof je een bootje bent en de golven volgt” En verdomd, daar ga ik. Verbaasd rol ik een stukje naar achteren en beweeg mee. Even voelt het moeiteloos en elegant. Dan struikel ik en val op mijn knieën. “Goed zo. De ridder!” Daar lig ik dan, een vrouw van middelbare leeftijd, op mijn knieën, maar blij als een kind
Lees ook dit stukje over lui zijn of deze over uitstel gedrag
Kijk hier voor Artist’s Way trainingen
