Toen ik jong was ‘overkwamen’ mij voortdurend spannende dingen. Als iemand vroeg of ik de volgende dag mee wilde rijden naar Italie, dan deed ik dat zonder aarzeling. Nu moet ik vaak zoeken naar avontuur. De dagen zijn voorspelbaar en agenda’s regeren het leven. Maar uiteindelijk draait het nog steeds om JA zeggen als er een kans voorbij komt. JA in plaats van, ‘geen tijd, moe, misschien volgende week’.
Dat is wat er gebeurt als Astrid Poot op een vrijdagmiddag, vlak voor onze vakantie op Texel vraagt of wij haar Arduino willen lenen. ‘Liever een andere keer’, wil ik al zeggen, ’te moeilijk, snap ik vast niet, wordt een drama’. In mij is weerstand, veel weerstand. Maar naast mij spat mijn zoon van elf bijna uit elkaar van opwinding. Alles aan hem zegt JA. Ik laat me overhalen. En zo zit ik dus in een huisje op Texel te prutsen met draadjes, en computertaal van de Arduino.
Roestige kennis over schakelingen wordt langzaam wakker tijdens het puzzelen. Ik heb een leesbril nodig voor de kleine nummertjes, maar we gaan als een speer. Soms zitten draadjes verkeerd om en turen we naar een scherm met vierkante blokjes. Maar uiteindelijk, met hulp van het boek dat hoort bij de starterkit, (en app ondersteuning van Astrid) maken we wonderlijke dingen. Het gevoel om samen iets te maken, dat we nauwelijks begrijpen, is ongelofelijk spannend. Een avontuur waar je de deur niet voor uit hoeft.
Weerstanden, ontdek ik, zijn mooie keramieken dingetjes met gekleurde ringen erom heen. Die kleuren vertellen je hoe sterk de weerstand is. Als hij te sterk is, blijf er niet genoeg stroom meer over. maar zonder, kan je lampje doorbranden of blaas je je speaker op. Dat is precies waar ik naar zoek in mijn werk en leven. Wanneer moet je JA zeggen tegen een nieuw avontuur? Te veel verandering, te grote mislukking kan verlammend werken. Maar zonder spanning ontstaat er geen stroom, geen beweging.
