Soms komt een idee voorbij waar ik meteen blij van word. Dat gebeurde met The100dayproject . Het idee is simpel: je kiest een creatief project, doet het elke dag en je deelt het resultaat. Ik wist meteen wat ik wilde doen. Honderd vrouwen portretteren. Mooie vrouwen, slimme vrouwen, beroemde vrouwen, intrigerende vrouwen, misschien ook vrienden en familie.
De afgelopen maanden schilderde ik vooral voorouders in opdracht. Dat vraagt concentratie en inlevingsvermogen. Voelen wie de persoon is die ik schilder, luisteren naar het verhaal over de voorouder en dat omzetten in beeld. Concentratie is fijn maar er is het gevaar dat ik het verwar met ernst. Ernst is nergens goed voor. Ik wilde weer experimenteren, nieuwe dingen leren.
Eerlijk: zonder corona was ik dit nooit begonnen. Maar ik was zo geïrriteerd door alles dat niet mag en niet kan, dat ik snakte naar iets om me in vast te bijten. Nu was ik begin januari ook al gestopt met drinken voor 100 dagen, vanuit verlangen naar helderheid en meer energie. Dat werkt als een tierelier, dus dit project kon niet op een beter moment komen. Dus zonder lang nadenken, sprong ik in het diepe: honderd dagen, honderd vrouwen.